1. |
Πανσέληνος στη Ζάκυνθο
03:25
|
|||
|
Φλέγεται απόψε ο Σκοπός
από τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
γιόμισε ασήμια η πλαγιά,
μαργαριτάρια το Σχοινάρι.
Πυγολαμπίδες στα ριζά
υφαίνουνε δαντέλες,
φεγγαραχτίδες χτίζουνε
όνειρα και κορδέλες.
Στην ατλαζένια θάλασσα
η βαρκαρόλα γέρνει
κι όπως χορεύει στον αφρό
καημούς και πόθους σέρνει
Τους νανουρίζει στο βυθό
κι η Ζάκυνθος σωπαίνει
μες στης νυχτιάς το φέγγισμα
η φύση όλη γλυκαίνει.
Στο πόρτο καθρεφτίζεται
η χώρα μαγεμένη,
το καμπανέλι αρχίνησε
του Αγίου να σημαίνει.
Διονυσία Μούσουρα
|
||||
2. |
Ζακυνθινό βράδυ
03:37
|
|||
|
Μύρια τα μάγια αυτή τη νύχτα
κι οι πόθοι τόσοι κι άλλοι τόσοι·
το κύμα ασήμι έχει απλώσει
στην άκρη εκεί στην αμμουδιά
που μες στο φέγγος λαμπυρίζει
το πιο της άσημο πετράδι.
Και δεν ακούς αυτό το βράδυ
παρά το κύμα που κυλά.
Δε λέει απόψε πια να γείρει
το φεγγαράκι αυτό το πλάνο.
Έχει σταθεί στη μέση επάνω
και μοιάζει να χαμογελά,
σε κάποια λεύκα που η κορφή της
μέσα στο φως κι αυτή λουσμένη
το ’χει αγκαλιάσει ερωτευμένη
γλυκά γλυκά και το φιλά.
Στέλιος Λυκουρέσης
(1917–1970)
|
||||
3. |
Ο αργαλειός
03:25
|
|||
|
Δύο λαδωμένα λιόπανα
κι ένα χρισμένο αλώνι
Διάζεται η αγάπη μου
του ερώτου το στημόνι
Και τούκου τούκου ο αργαλειός
που φαίνει το απλάδι
να στρώσει στο σκαλούνι τση
να κοιμηθώ το βράδυ
Και τούκου τούκου ο αργαλειός
που το αντραμίδι φαίνει
να σκεπαστώ μη βρέχουμαι
μα μέσα δε με παίρνει
Κυρά, στο σπίτι μπάσε με
στο στραπουντί να κάτσω
γιατί εντρίμωσε ο καιρός
κι όξωθες κάνει γιάτσο
Λενέτα Στράνη
|
||||
4. |
Όπου νταμάρι στο Σκοπό
03:14
|
|||
|
Όπου νταμάρι στο Σκοπό
μία κάππαρη βλασταίνει
απλώνει γάζα τον ανθό
και τσι πληγές του δένει
Θα ’θελα να ’χα ένα κορμί
πλασμένο από χώμα
να βγάνει φιόρα στην πληγή
που ξεματίζει ακόμα
Μανουσάκια νερατζάνθια
κοπελούλες μολοχάνθια
τη μοσκιάδα τσου να παίρνω
και στο νου μου να σε φέρνω
Στην κάμερή σου φύτεψε
μπουγαρινιές ν’ ανθούνε
να ’ρχουμαι να μυρίζουμαι
και οι πληγές να κλειούνε
Μπουγαρίνια στην κροζέρα
να μοσκοβολάει η μέρα
στο προσκέφαλό σου ρίχ’ τα
να μοσκοβολάει η νύχτα
Λενέτα Στράνη
|
||||
5. |
Το μοσχονήσι
04:06
|
|||
|
Ξαναγυρίζω στα ρομάντζα
που σε γκρέμισαν,
λόγια που σου ’παν
και ελπίδες που σε γέμισαν.
Μα είναι παλιό το μυστικό,
ο έρως παίρνει το λογικό
νιάτα δροσάτα και λιμπιστά
τη χαραμίζουνε τη χαρά.
Γέρνεις τη μέση και σε πιάνω,
σε βράχο κόκκινο επάνω,
Φωτεινή, άγνωστη, Φαρμακωμένη
κι από τον έρωτά σου γελασμένη.
Γαρδένιας άρωμα θα σε ζαλίσει,
κερνάει έρωτα το μοσχονήσι
κι ο Βάκχος θέλει να μας μεθύσει.
Χορεύει ο ήλιος, παίζει το κύμα
και μια κιθάρα ψέλνει το ποίημα
πως δε σου πρέπει θλιμμένη όψη
εδώ γνωρίζουμε από την κόψη.
Μούσα ηλιοσπάθιστη στον ουρανό
πως είσαι εσύ το μυστικό.
Φραντζέσκα Κολυβά
|
||||
6. |
Πατρίδα μου φιλτάτη
04:28
|
|||
|
Ω, Πατρίδα μου φιλτάτη,
ω, νησάκι μου μικρό,
στην καρδιά μου σε κρατάω
φυλαχτό μου ιερό
Κι αν στην ξένη γη η μοίρα
μου ’γραψε να αναπαυτώ,
μία φούχτα μόνο χώμα,
χώμα, μα Ζακυθινό,
να μυρίζει μπουγαρίνι,
τζαντζαμίνι και μυρτιά
θα ’θελα μαζί να πάρω
για στερνή παρηγοριά,
η ψυχή να ξεγελιέται
πως στο Τζάντε τριγυρνά.
Διονυσία Μούσουρα
|
||||
7. |
Προ της Ζακύνθου
05:35
|
|||
|
Από μακριά σαν γνώρισα, από μακριά σαν είδα
και απ’ τα νερά ξεχώρισα την όμορφη πατρίδα.
Στα στήθη μου ετινάχθηκε χαρούμεν’ η καρδιά μου
και στα βουνά επετάχθηκε σαν αστραπή η ματιά μου.
Είν’ η στιγμή που φεύγουνε τ’ αστέρια πρώτα πρώτα
μόλις αρχίσουν κ’ έβγουνε της χρυσαυγής τα φώτα.
Κύμα στεριές χωρίζουνε κι εκεί το μάτι στρέφει,
που αγκαλιασμένα ασπρίζουνε βουνά μαζί και νέφη.
Κοιτάζω εκεί που υψώνεται το πράσινο Ακρωτήρι,
θαρρείς πως καμαρώνεται και στο νερό θα γείρει.
Με χίλια δυο κουνήματα να ιδεί την ομορφιά του,
μ’ αφρούς από τα κύματα να πλέξει τα μαλλιά του.
Να κι ο Σκοπός αντίκρυ του θαρρείς πως το ζηλεύει,
θαρρείς και από την πίκρα του τον ουρανό γυρεύει.
Δεν είδα την αγκάλη σου σ’ αυτόν τον κόσμο πρώτη,
δεν έθρεψαν τα κάλλη σου την παιδική μου νιότη.
Αλλ’ αν και την χρυσώτερη ζωή σ’ εσέ περνούσα
μ’ αγάπη περισσότερη δεν θενά σε ποθούσα.
Αντώνιος Σ. Μάτεσις
(1864–1952)
|
||||
8. |
Ροδόστεφη
05:00
|
|||
|
Ροδόστεφη Ζάκυνθο, πατρίδα μου αφράτη,
επάνω απ’ τα κύματα προβαίνεις δροσάτη
και φαίνεσαι ολόχαρη νυφούλα στη χάρη
με μύριο καμάρι.
Τα δέντρα στους όχθους σου γλυκά ανθοβολούνε,
κ’ επάνω στις δάφνες σου πουλιά κελαηδούνε,
και μύρα πολύτιμα κρυφά, θείο χέρι,
σκορπίζει στ’ αγέρι.
Ω! είσαι απερίγραφτη στης φύσης τα δώρα,
στ’ ατίμητα γιούλια σου, πατρίδα ανθοφόρα,
πατρίδα βασίλισσα στα μύρια σου κάλλη,
σαν σε δεν είν’ άλλη.
Σ’ αγάπησα πάντοτε, γλυκιά μου πατρίδα,
στα τόσα μου βάσανα η κρύφια σου ελπίδα
συχνά μου διασκέδασε κάθε άσχημη ιδέα,
πατρίδα μου ωραία.
Και γρήγορα ο θάνατος ελπίζει η καρδία,
να κλείσει τα μάτια μου στην τόση αρμονία.
Και να ’βρει ελαφρότατο πιστεύει το χώμα
η σκέψη μου ακόμα.
Κι αν τύχει στου τάφου μου τα κρύα μονοπάτια
αθέλητα γείρουνε δυο ολόμαυρα μάτια
που τόσο τ’ αγάπησα κρυφά όταν ζούσα
«Να! τ’ ό,τι ποθούσα!»
Διονύσιος Μάργαρης
(1859–1895)
|
||||
9. |
||||
|
Νησί, που μέσα απ’ την καρδιά
της γης βγήκε μια μέρα,
μόνο ευωδιές για να σκορπά
και μόσχους στον αγέρα.
Νησί, που εστήσανε φωλιά
σ’ εσένα οι μελωδίες,
πλούσιο από τέχνη κι ομορφιά
και πλούσιο από καρδίες.
Ποιος, μοσχομύριστο νησί,
μπορεί να σε γνωρίσει
κι ένα κομμάτι της καρδιάς
σ’ εσέ να μην αφήσει;
Ευρήκαμε τη ξακουστή
βαλσαμωμένη χώρα
και μ’ όλο που την έδερνε
της δυστυχιάς η μπόρα,
βρήκαμε στέγη, βρήκαμε
ψυχές και πλούσια κρίση
που τη φτωχή μας να μπορεί
την τέχνη να εκτιμήσει.
Χώρα γιομάτη απ’ ομορφιά
νησί γιομάτο γλύκα
τότε, που ανάλογη για σε
λέξη, καμιά δε βρήκα.
Σ’ ευχαριστώ· ίσως ποτέ
να μην σε ιδώ μπροστά μου
κι όμως σ’ αφήνω κάτι τι
για πάντα… την καρδιά μου.
Ιωάννης Τσιλιμίγκρας
(1872–1947)
|
||||
10. |
Ζάκυνθο εσύ κυρά
02:59
|
|||
|
Μια νύχτα έν’ άστρο κύλησε
στου Ιονίου τα νερά
κι έμεινε κει και γίνηκες
Ζάκυνθο εσύ κυρά.
Κι ο Απόλλωνας σε ζήλεψε
για κατοικιά του αιώνια
κι ήρθε με δώρα και μ’ ανθούς
μ’ ωδές και χελιδόνια.
Και κάθε νύχτα π’ έπαιζε
την μαγική του λύρα,
βγαίναν λουλούδια ασύγκριτα
στην ομορφιά, στα μύρα.
Έρωτες χόρευαν τρελοί
στο κάθε σου κλωνάρι
και σκόρπαγαν στην όψη σου
κάθε ομορφιά και χάρη.
Στα πλουτοφόρα αμπέλια σου,
στο στάρι, στην ελιά σου,
ξανθές νεράιδες παίζανε
δεμένες στη γητειά σου.
Κ’ οι Μούσες π’ ήρθαν δέθηκαν
στο κάθε σου λουλούδι,
κι έτσι ανασαίνεις τους ανθούς
και ζεις με το τραγούδι.
Σπύρος Γκούσκος
(1911–1941)
|
||||
11. |
Γιορτή του Αγίου
03:07
|
|||
|
Χαίρε Νησί! Από τ’ Άπλαστου
το ειρηνικό το χέρι
έπεσε έν’ άστρο εσπλαχνικό
που ευώδιασε τ’ αέρι
κι έγινε του Προστάτη σου
τ’ όνομα το τρανό.
Χαίρε Νησί! Στο χώμα σου
κρατείς τον ουρανό.
Χαίρε Νησί! Μες στου καιρού
τα σπαραγμένα στήθια
ξανοίγει φως ο λογισμός
προς την αιώνια αλήθεια
κι ανιστορεί τη δόξα Του
στη Μνήμη την ιερή.
Χαίρε Νησί! Των ουρανών
η αγρύπνια σε θωρεί.
Ντίνος Κονόμος
(1918–1990)
|
||||
12. |
Η αγάπη θέλει φίλεμα
04:06
|
|||
|
Βγαίνεις στο παρεθύρι σου
και σαν τον ήλιο λάμπεις
Θα γένω δέντρο του βουνού
μες στα κλαδιά μου να ’μπεις
Η αγάπη θέλει φίλεμα
για να μπορεί ν’ αντέχει
Τρατάρισέ τη ένα φιλί
κι οπίσω σου θα τρέχει
Η αγάπη θέλει φίλεμα
η αγάπη θέλει τράτο
Βάρ’ τση γλυκό του κουταλιού
στην περγουλιά από κάτω
Λενέτα Στράνη
|
||||
13. |
Ω Ζάκυνθο
04:03
|
|||
|
Ω! Ζάκυνθο, η αύρα σου,
χύνει δροσιά, γλυκάδα,
και φέρνει εμπρός στα μάτια μας,
παράδεισου ομορφάδα.
Στην αγκαλιά σου ανθίζουνε
ευωδιασμένα τα άνθη
και λησμονάει όποιος σε ιδεί
τους πόθους και τα πάθη.
Όπου κι αν πάω, κι όπου σταθώ,
και όπου κατοικήσω
τη μαγική λαμπράδα σου
δεν θενά λησμονήσω·
Τα ευγενικά αισθήματα
του ελεύθερου λαού σου,
και το γλυκό, ολογάλανο,
το χρώμα τ’ ουρανού σου.
Όπου με σύρει η μοίρα μου,
δεν θα σε λησμονήσω,
Αχ! πόσο θενά λυπηθώ,
Ζάκυνθο, όταν σ’ αφήσω!
Κωνσταντίνος Καψοκέφαλος
(1852–1932)
|
||||
14. |
Όλα έχουν Μάη κι Άνοιξη
04:59
|
|||
|
Ανθοσπαρμένα φαίνονται
τα περιβόλια, οι κάμποι.
Όλα γελούν περήφανα
με μια περίσσια χάρη,
φιλεί ο κρίνος τη μοσκιά
και η μοσκιά το ρόδο
Χριστός Ανέστη κάνουνε
τ’ άστρα με το φεγγάρι.
Στο μυρωμένο μας νησί
όλα γλυκοφιλιούνται
με μία αρμονία ανέκφραστη
που ο Πλάστης καμαρώνει.
Όλα έχουν Μάη κι άνοιξη
κι όλα χαμογελούνε,
για με μονάχα άνοιξη
ποτέ δεν ξημερώνει.
Άγγελος Σαλούτσης
(1861–1936)
|
||||
Yannis Pantakis Greece
Η μελοποίηση αποτελεί για εμένα μία ξεχωριστή πρόκληση. Έχω μελοποιήσει αρκετά ποιήματα, τόσο δικά μου όσο και άλλων
ποιητών. Τραγούδια μου έχω παρουσιάσει με επιτυχία, τόσο σε συναυλίες μου, όσο και σε διάφορες εκδηλώσεις πολιτισμού.
Παραγωγές:
- «Η Ζάκυνθός μου», Βιβλίο–CD (2017 )
- «Ανάκουστοι κελαηδισμοί» σε ποίηση Λενέτας Στράνη, CD (2019)
- «Νοσταλγικές θύμησες», ψηφιακή κυκλοφορία (2022)
... more
If you like Η Ζάκυνθός μου (My Zakynthos), you may also like:
An stunning debut that explores Greek folk tradition through a dreamy musical ecosystem.
go to album
Songs of my land
by Chiyomi Yamada
Ancient Japanese folk songs are presented with Western folk-pop arrangements to haunting, elegant effect.
go to album
Dakota Blue Moon
by Jackson Harden
Gorgeous acoustic Americana from North Carolina, stripped-back and sublime.
go to album
Endurance Soundly Caged
by Stick In The Wheel
Adapting their calculated standards into a raw, live setting, the radical UK folk duo rework six highlights from their spellbindincatalogue.
go to album
The Water is the Shovel of the Shore
by Shovel Dance Collective
Traditional folk music and field recordings meld into fascinating long-form sound collages on the new LP from Shovel Dance Collective.
go to album
Singer-songwriter Henry Parker puts his own spin on the classic sounds of '60s and '70s British folk on this wilderness-inspired new LP.
go to album
featured on Bandcamp Radio Jul 27, 2021
go to album
